Integracja sensoryczna (SI) to proces, dzięki któremu mózg otrzymuje i przetwarza informacje pochodzące z różnych zmysłów, takich jak wzrok, słuch, dotyk, równowaga czy propriocepcja, ułożenie kończyn w przestrzeni (zmysł orientacji ciała w przestrzeni). Odpowiednia organizacja tych bodźców jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu. Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej mogą doświadczać trudności w przetwarzaniu informacji sensorycznych, co wpływa na ich rozwój, zachowanie oraz funkcjonowanie w środowisku społecznym. Terapia integracji sensorycznej, którą poprzedza diagnoza SI, ma na celu wspieranie dzieci w radzeniu sobie z tymi problemami.

Co to jest zaburzenie integracji sensorycznej?

O zaburzeniach integracji sensorycznej mówimy, gdy mózg dziecka nieprawidłowo przetwarza informacje otrzymywane ze środowiska zewnętrznego. Może to skutkować nadmierną lub zbyt słabą reakcją na bodźce z otoczenia. Zaburzenia te mogą przyjmować różne formy, w zależności od tego, które bodźce są nieprawidłowo przetwarzane. Dzieci z tymi zaburzeniami mogą mieć trudności z koncentracją, problemy z utrzymaniem równowagi, koordynacją ruchową, a także wykonywaniem czynności dnia codziennego takimi jak ubieranie się, jedzenie, czy organizacja samodzielnej zabawy.

Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej często reagują nieadekwatnie na różnorodne bodźce – mogą np. unikać dotyku, unikać hałasu lub go poszukiwać czy jasnego światła, być nadmiernie pobudzone lub, przeciwnie, apatyczne. Często występują również problemy z równowagą, koordynacją ruchową oraz trudności z planowaniem ruchów, co może negatywnie wpływać na zdolności motoryczne dziecka.

Diagnoza integracji sensorycznej

Proces diagnozowania zaburzeń integracji sensorycznej jest złożony. Przeprowadzony jest przez specjalistkę, terapeutkę integracji sensorycznej.

Diagnoza rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu z rodzicami, który obejmuje informacje dotyczące rozwoju dziecka już od pierwszych dni życia, jego zachowań, trudności napotykanych w codziennym funkcjonowaniu oraz reakcji na bodźce z otoczenia.

Następnie przeprowadzana jest obserwacja dziecka w trakcie swobodnej zabawy, mająca na celu ocenę, jak dziecko przetwarza i reaguje na bodźce sensoryczne. Podczas diagnozy sprawdzamy czy dziecko doświadcza nadwrażliwości, niedowrażliwości, reaguje nadmiernie lub za słabo na bodźce czy ich poszukuje oraz jak sobie z  nimi radzi. W trakcie diagnozy oceniamy kontrolę posturalną, równowagę, koordynację ruchową i wiele innych aspektów związanych z funkcjonowaniem dziecka w życiu codziennym,

Przykładem może być problem z kontrolą posturalną. Dziecko może mieć trudności z utrzymaniem pozycji, orientacją własnego ciała, co może przejawiać się np. w trudnościach z koordynacją ruchową, pisaniem, trzymaniem przyborów szkolnych czy ubieraniem się. Dzieci te często mają problem z oceną siły, jaką powinny użyć przy wykonywaniu czynności (np. mogą zbyt mocno naciskać ołówek podczas pisania, co prowadzi do łamania grafitu, lub zbyt lekko, co powoduje niewyraźne pismo).

Proces diagnostyczny zakończony jest wydaniem pisemnej diagnozy wraz z dietą sensoryczną do realizacji w domu. Diagnoza jest omówiona z rodzicami, tak aby byli świadomi problemów z jakimi mierzy się na co dzień ich dziecko, a także jak wspierać je w codziennym funkcjonowaniu.

Diagnoza i terapia integracji sensorycznej to skuteczna metoda wsparcia dzieci, które borykają się z zaburzeniami przetwarzania sensorycznego. Dzięki odpowiedniej diagnozie możliwe jest precyzyjne określenie, które procesy sprawiają dziecku trudność, co pozwala na opracowanie indywidualnego planu terapii. Terapia SI, poprzez stopniowe dostarczanie odpowiednich stymulacji, pomaga dziecku lepiej funkcjonować w codziennym życiu, poprawiając jego zdolności ruchowe, społeczne oraz emocjonalne. Regularne zajęcia mogą przynieść znaczną poprawę jakości życia, co z kolei wpływa na rozwój emocjonalny i społeczny dziecka.

Artykuł Sponsorowany