218 komputerów dla dzieci z rodzin popeegerewskich

W latach 70-tych ubiegłego wieku pracowałam w PGR jako tzw. pracownik umysłowy. Naprawdę były warunki w tym czasie by posyłać dzieci do szkół ponadpodstawowych i niektórzy to robili. Dziwiłam się, że bardzo młodzi ludzie zatrudniali się jako pracownicy fizyczni. Nawet z nimi na ten temat rozmawiałam. Ich rodzice uważali to za coś normalnego i oczywistego. Były pieniądze, ogródki działkowe, darmowe mleko (bądź ekwiwalent za mleko), darmowe bilety na imprezy, itp. Można było pójść na skargę do przewodniczącego związków zawodowych bądź do pierwszego sekretarza PZPR w Powiecie. Nie trzeba było wydawać pieniędzy na dojazdy do szkoły, ewentualne opłaty za internat, niepotrzebne wydatki na książki i inne szkolne akcesoria. Zaoszczędzano na ubiorze (przecież w pracy gwarantowano obuwie i odzież roboczą/ochronną). To nic, że młodzi nie zdobyli żadnych kwalifikacji i niszczyli zdrowie… Większość nie myślała rozsądnie i perspektywicznie. Potem nastąpiła nagła likwidacja pegeerów i co? Ano nastąpiła bieda, brak perspektyw na pracę i pokoleniowe koło biedy…

Ponad 30 lat temu doprowadzili ludzi do nędzy m.in. następujące osoby:

1. Pan Donald TUSK – WSPÓŁTWÓRCA „ZŁODZIEJSKIEJ” prywatyzacji BALCEROWICZA.

2. Pan Leszek BALCEROWICZ – GŁÓWNY WYKONAWCA tej „ZBRODNI”.

Obaj zamierzają dokończyć SWOJE DZIEŁO ZNISZCZENIA, o czym poniżej

Ciąg dalszy Historii „ZŁODZIEJSKIEJ” prywatyzacji Leszka BALCEROWICZA,

na której nieźle OBŁOWIŁ się nasz „BARON” Artur ŁĄCKI (obecnie NAJBOGATSZY poseł w Sejmie NASZEJ Najjaśniejszej RP),

rzetelnie, a przede wszystkim profesjonalnie opisanej w czterotomowej monografii pt. „Z deszczu pod rynnę. Meandry Polskiej prywatyzacji” autorstwa Jacka Tittenbruna, socjologa, profesora zwyczajnego UAM w Poznaniu, autora ponad 100 publikacji naukowych, laureata wielu nagród międzynarodowych, stypendysty NATO, Fundacji Środkowoeuropejskiego i London School of Economics.

w oczach bezdomnego, ofiary upadku PPD i UR „ODRA” w Świnoujściu.

odcinek DWUNASTY – „ZŁODZIEJSKIEJ” prywatyzacji Leszka BALCEROWICZA

p.t. „BALCEROWICZ – OKRUTNY KAT PGR -ów”,

który swoimi DOKTRYNALNYMI działaniami doprowadził do ZNISZCZENIA infrastruktury produkcyjnej PGR – ów i POZOSTAWIŁ ludzi tam pracujących, bez jakiegokolwiek przygotowania – z ZASKOCZENIA – na pastwę, wymagającego PROFESJONALIZMU, WOLNEGO NEOLIBERALNEGO RYNKU, na którym, poza nielicznymi wyjątkami, nie mieli ŻADNYCH SZANS sobie poradzić.

Motto Cicerona

„Historia magistra vitae est” – Historia jest nauczycielką życia.

Jego słowa oznaczają, że powinniśmy czerpać naukę z minionych zdarzeń i UNIKAĆ BŁĘDÓW, jakie popełniali nasi przodkowie.

Wracając do meritum to proszę zauważyć, że

Pan prof. Leszek BALCEROWICZ, gdyby nie daj Boże PO ze swoimi przystawkami, wygrali wybory w 2023 r., ZAMIERZA kontynuować swoją „ZŁODZIEJSKĄ” prywatyzację – na początek zamierza DOBRAĆ się do PKN „ORLEN”.

Do tego dopuścić nie wolno i dlatego należy przypominać DO SKUTKU to, do czego dopuścił się Pan prof. Lesze BALCEROWICZ, szczególnie w latach 1989 – 1991, wdrażając swoją „ZŁODZIEJSKĄ” prywatyzację i dlatego należy uczynić wszystko, aby do tego nie dopuścić w PRZYSZŁOŚCI, dla dobra naszego kraju Polski, szczególnie dla osób z obszaru dolnej części PIRAMIDY MASLOWA.

Jak to wyglądało w praktyce pokazuje choćby treść zapisana na str. 344 – 350, tom 2 czterotomowej monografii pt. „Z deszczu pod rynnę. Meandry Polskiej prywatyzacji” autorstwa Jacka Tittenbruna, której odnośne fragmenty cyt.:

„Starosta z Człuchowa zwrócił uwagę na pomijanie owego socjologicznego kontekstu w pejoratywnych określeniach typu:

pegeerusy, śmieci, leniuchy z pegeeru.

Tymczasem jego zdaniem (…)

to bardzo dzielni ludzie i dużo potrafią tylko ZA SZYBKO ODEBRANO im MIEJSCA PRACY. ŻADEN STOCZNIOWIEC BY SOBIE NIE PORADZIŁ.

Dawkę trzeźwego realizmu nieobecnego w wielu pejoratywnych POCHOPNYCH DIAGNOZACH omawianego środowiska wnoszą takie uwagi, jak te:

Jak ludzi do czegokolwiek poderwać, kiedy NIE MAJĄ NA CHLEB DLA DZIECI ? … Pożyczkę wzięliby CHĘTNIE, ale NA ŻYCIE. SZKOLĄ się niektórzy mają już po PIĘĆ SPECJALNOŚCI, a PRACY NIE MA („Gazeta Wyborcza”, 10.03.2001).

Dlatego tak ważne jest, by patrzeć na fakty z punktu widzenia ich uczestników. W zakładzie rolnym w Gołębiewie (woj. Olsztyńskie) było 300 mlecznych krów, 1000 świń w NOWOCZESNYCH chlewniach, z których ostatnia, WYBUDOWANA w 1990 r.

– ZAUTOMATYZOWANA, przestronna i ciepła – NIGDY NIE RUSZYŁA. PGR zbankrutował. Majątek przejęty przez Agencję NISZCZAŁ CZTERY LATA, a ludzie wspominali dawne czasy z nostalgią, której wytłumaczenie jest nie tyle rzeczywiste pegeerowskie dolce vita, co kontrast z obecną sytuacją.

Ta kontrastowość mogła więc sprawić, że BEZROBOTNEJ dziś dojarce DWUDZIESTOPIĘCIOLETNIM stażem mogło się wydawać, że:

Żylim sobie jak pączki w maśle. […]

Dyrektor departamentu pożytku publicznego w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, Krzysztof WIĘCKIEWICZ, który OPRACOWYWAŁ PROGRAMY AKTYWIZACJI pracowników byłych PGR, MÓWIŁ na ich temat:

W 1995 r., gdy ministerstwo przeznaczyło na ten cel SPECJALNE środki, pojawił się dość NIEKONWENCJONALNY program AKTYWIZACJI na terenach dawnych PGR. Ludziom proponowano NIEODPŁATNE użytkowanie ziemi, KORZYSTANIE z maszyn, narzędzi, środków transportu, DOFINANSOWANIE lub DAROWANIE materiału siewnego, inwentarza, pasz.

Do tego dochodził system szkoleń:

jak opracować biznesplan, prowadzić samodzielne gospodarczą albo drobną przedsiębiorczość.

Z ministerstwem WSPÓŁPRACOWAŁY wówczas władze LOKALNE, POMOC SPOŁECZNA, ośrodki doradztwa rolniczego i przede wszystkim organizacje pozarządowe.

Chęć skorzystania z programu miała wyrażać mniej więcej CO TRZECIA osoba, (…) a w niektórych województwach proporcje te były jeszcze GORSZE.

Wiele osób mówiło, że nie są zainteresowani. I nawet trudno się dziwić. To naprawdę SZCZEGÓLNA grupa społeczna. Lata spędzone w PGR ukształtowały w nich postawę DZIECKA1):

wystarczy być i za to bycie jest się NAGRADZANYM. Oni nie umieli chcieć. Najpierw trzeba PRZEŁAMAĆ barierę mentalną, żeby zechcieli przejawić JAKĄKOLWIEK AKTYWNOŚĆ.

Okazuje się jednak, że o losach programu NIE ZDECYDOWAŁY czynniki POPYTOWE, lecz PODAŻOWE – w 1997 r. SKOŃCZYŁY się środki finansowe i to był KONIEC programu.

Zdaniem WIĘCKIEWICZA (…) ZBYT SZYBKO starano się OCENIĆ jego EFEKTYWNOŚĆ, za mało było czasu na RZETELNE wnioski. Oczywiście było wiele porażek, ale też wiele SUKCESÓW, niektóre SPEKTAKULARNE, jak zakład produkcji WIKLINIARSKIEJ, który produkuje nawet na EKSPORT („Polityka”, 1994).

C.d.n.

Pozdrawiam i zapraszam do merytorycznej dyskusji.

BEZDOMNY ZBIGNIEW ŚWIĄTEK

GDZIE GRZYBOWSKA BYŁA U PROTETYKA? MUSZĘ WIEDZIEĆ GDZIE BABCI NIE POSŁAĆ. ZA DUŻE JEJ WSUNĘLI

Przecież to wnuki i prawnuki, PGR to ich rodzice nawet nie pamiętają, czyli ci składający wnioski, komputer na pradziadka mimo dobrobytu w domu a są dzieci naprawdę potrzebujące

Faktycznie mogłaby sobie lepsze te zęby wstawić